مرحوم شهید اول - ابو عبدالله، شمس الدین، محمد بن مکی - رحمة الله علیه
ایشان در وصیت‌نامه خود این چنین می‌نگارند:
آیاتی از قرآن را برگزین و وِرد خود ساز، اگر حفظ قرآن در توانت باشد، حتما آن را حفظ و از بَر نما و اگر آن توان را در خود ندیدی، هر مقدار از آیات را توانستی حفظ کن، و در این امر، کوتاهی مکن
   
مرحوم شهید ثانی - شیخ زین الدین بن علی بن احمد عاملی - رحمة الله علیه
    اولین کاری که طالب علم، موظف به انجام آن است، حفظ متقن قرآن کریم می‌باشد؛ چرا که قرآن اساس علوم و اهم آن می‌باشد. سیره‌ی متقدمین بر این بود که فقه و حدیث را به غیر حافظ قرآن، تعلیم نمی‌دادند. پس از حفظ قرآن، اشتغال فرد به سایر علوم نیز، نباید به گونه‌ای باشد که منجر به فراموشی قرآن گردد و یا آن را در معرض فراموشی قرار دهد...
   
مرحوم سید بن طاووس رحمة الله علیه
ایشان در وصیت به فرزند خویش چنین می‌نگارند:
    ... برای تعظیم و تجلیل از مقام وحی و هم‌چنین احیای شعائر اسلامی، تمام قرآن را حفظ و از بَر نما
  
 مرحوم صاحب جواهر رحمة الله علیه
    آن‌چه که مقتضای حکمت و مصلحت بوده است، شدت تشویق و تأکید بر حفظ، نگارش، تعلیم و تعلم قرآن بوده است؛ چرا که قرآن، سرچشمه‌ی نبوت و از بزرگ‌ترین منّت‌های الاهی بر امت اسلام است.
   
حضرت آیة الله حسن‌زاده آملی حفظه الله تعالی
    حقیقت امر این است که از همان ابتدا، عشق عجیبی به دیوان شعرا و نیز نظم و شعر داشتم. روی این ذوق، همان وقت، تمام دوبیتی‌های باباطاهر را حفظ بودم. و تمام رباعیات خیام را، و اکثر غزلیات حافظ را، همین‌طور دیگران را.
 ای کاش از همان وقت، کسی به من می‌گفت که آقا به جای این که این‌ها را حفظ کنی، شروع کن به حفظ قرآن. و الآن این حسرت برای من به جای مانده است که این عشق و علاقه‌ای که به دواوین شعرا داشتم، کاش در حفظ قرآن به کار می‌بردم.
   
با استفاده از:
حاج ابوالقاسم، محمد؛ حسینی، سیدمصطفی؛ قاسمی، علی؛ درس‌نامه حفظ قرآن کریم؛ قم: موسسه نور الثقلین. صص 44-49